Na al meerdere weken mooi weer te hebben gehad, genieten we nog steeds van het mooie weer en leuke activiteiten.
Siepelmarkt
Zoals bij ons in Twente bekend is, vinden in Ootmarsum op de drie donderdagen tijdens de bouwvak de Siepelmarktenplaats. ‘Siepel’ is het Twentse woord voor uien. Dit gebruik komt nog uit de vorige eeuw. Toen kwamen boeren en marktlieden bij elkaar om hun waren te verkopen. Tegenwoordig is het een gezellige markt met oude ambachten en leuke kraampjes.
Op de donderdag 26 juli ben ik, ondanks de hitte, met mijn moeder naar de eerste Siepelmarkt geweest. Gezellig rondgesnuffeld en in de schaduw lekker wat gedronken. Ondanks dat wij er vroeg waren, werd het toch snel warm.
Deventer Boekenmarkt 2018.
Deventer Boekenmarkt
Zondag 5 augustus ben ik samen met mijn ouders naar de Deventer Boekenmarkt geweest. Dit is een jaarlijkse traditie, die mijn moeder en ik al meer dan 10 jaar doen. Dit jaar ging mijn vader ook weer mee.
Na de start met koffie/thee en kijken hoeveel mensen er richting de boekenmarkt gingen, zijn wij ook richting de boeken gelopen. Boeken kijken, boeken zoeken, soms nog een leuk koopje vinden, met ondertussen een rustpauze aan de IJssel, waar je heerlijk in het zonnetje kunt zitten. Fantastisch!
Rustpauze aan de IJssel.
Ook als je slecht hoort kun je genieten van al deze mooie dingen. Zoals jullie weten, is het spreken met de handen geen probleem in ons gezin. Dat deden we dan ook volop op de terrasjes of lopende langs de boekenkraampjes. Erg handig in een rumoerige mensenmassa.
Museum Hengelo
Sinds kort ben ik als vrijwilliger werkzaam bij het Museum Hengelo. Dit is een klein maar leuk museum. Met meer dan genoeg informatie voor iedereen die wat wil weten over Oud Hengelo en de wederopbouw. Daarnaast vind je er wisselende tentoonstellingen over verschillende onderwerpen. Nu hebben we een tentoonstelling over Theo van Loon, een verzetsheld uit Hengelo tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Ondanks een beperking aan mijn polsen en oren, werd ik door het museum met open armen ontvangen en zijn ze blij dat ik er ben. Een verademing. Mijn collega’s stelden vragen over hoe ik eventuele veranderingen in ons museum aan zou pakken en hoe ik het kindvriendelijker zou maken. Ik voelde echt dat ik erbij hoorde.
Ook kwam de vraag: “Femke, kun jij Engels lezen en zou je eventueel wat meer willen doen in het museum dan alleen op de receptie?” Nou, daar had ik wel oren naar. Ze zijn namelijk bezig met het opzetten van een Escape Room en de informatie die ze daarover hadden gekregen was in het Engels. Ook hebben ze hulp nodig om de tekst samen te vatten. En weer kwam een ‘Ja’ van mijn kant. Mijn tweede week in het museum kreeg ik dus al direct huiswerk mee, hi hi.
Het museum is gevestigd in een meer dan 100 jaar oude patriciërswoning in het centrum van Hengelo. (Foto: © Museum Hengelo)
Ik vind het heerlijk om weer op de werkvloer en tussen de mensen te zijn, zonder raar aangekeken te worden of het gevoel te hebben dat je bestraft wordt omdat je niet alles kunt doen wat een persoon zonder beperkingen wel kan. Zoals hier gezegd wordt: ‘Je bent niet de enige’.
Ik ben nu een van de jongste vrijwilligers in het museum. Dus word ik ook wel eens aangesproken als ‘de benjamin’ of ‘het jonge bloed’, wanneer ze mijn naam even niet meer weten. Hier moet ik wel om lachen.
Die frisse blik op wat ik lichamelijk nog kan en wat ik nu doe in het museum. Het is meer dan ik dacht. Wat een geschenk. Ook geestelijk doet het je wat om, na lange tijd niet meer gewerkt te hebben, weer op de werkvloer te staan. Zoveel informatie die op je afkomt. Maar het gaat goed en dat is een schitterend vooruitzicht voor de toekomst.
Auteur: Femke Keupink
