Debbie werkt in een horende omgeving: 'Doe maar gewoon, dan komt het wel goed'

Debbie maakt als dove werknemer van alles mee op de werkvloer. Hoe gaan haar collega's om met haar auditieve uitdaging? En hoe zorgt ze ervoor dat haar collega's goed geïnformeerd zijn?  Wordt haar beperking juist zichtbaarder of onzichtbaarder na enkele maanden? Lees in deze blog over de ervaringen die Debbie opdeed op de werkvloer en laat je inspireren door haar verhaal!

'Doe maar gewoon en dan komt het wel goed'

Bij aanvang van mijn huidige baan gaf ik een informatiesessie aan mijn collega’s en managers, zodat ik in één keer een groot gedeelte van mijn verhaal kon vertellen.
- Ja, mijn beperking is erfelijk.
- Ja, mijn familie is doof.
- Nee, luider praten is geen constructieve oplossing.
- Misschien versta ik jullie goed en misschien ook niet. En jullie durven het misschien niet te vragen, maar ik zeg alvast dat ik het niet erg vind dat ik doof ben.

De grootste tip die ik hen meegaf was “doe maar gewoon en dan komt het wel goed” en ik sloot af met “ik zal jullie er later nog opnieuw aan herinneren dat ik niet goed kan horen.” Mijn nieuwe collega’s zeiden vol enthousiasme dat ze dit niet zouden vergeten. Hoe kan je nou vergeten dat iemand een beperking heeft?

Dat was hartverwarmend om te horen en toch was hetgeen ik zei enigszins waar. Wanneer je heel kort je verhaal toelicht en vertelt wat je wel en niet kan horen en wat jou helpt om goed samen te werken (1. Niet schreeuwen, 2. Rustig praten, en 3. Een beetje humor gebruiken), gaan mensen graag met je meedenken. De eerste maand loop je op wolken: iedereen ziet jou - de nieuwe medewerker - denkt aan de sessie en aan je beperking en gaat: “He Debbie. Hoi. Versta je me goed? Super!” Na een tijdje zakt de nieuwigheid weg, word je meer een collega dan een persoon die je nog moet leren kennen.

Dat is goed want dat wil je ook! Je wil erbij horen, een collega tussen de collega's zijn, met je eigen vaardigheden, kennis en vakmanschap. Je bent immers meer dan alleen een beperking, net zoals je collega’s meer zijn dan hun eigen unieke kenmerken. Meer dan de gebarentaal, meer dan de hoortoestellen, ben je een persoon. Vanbuiten zie je het niet en dat is het eigene aan een auditieve beperking. Het is onzichtbaar.

'Je kan het zien als een compliment dat je kan opgaan in het geheel'

Wanneer je een auditieve beperking hebt, valt het moment dat je volledig opgaat in de horende groep naar mijn inziens op: mensen beginnen te vergeten dat je bij een plotseling klinkende “goeiemorgen” eerst vijf keer om je heen kijkt wie het nu is die je begroet. Je merkt het in de kleine dingen, een aanmaning om vooral die ene medewerker van die afdeling even te bellen, een druk gesprek met de collega links en rechts van je en opeens vraagt men jouw mening of input - huh, maar waar gaat het over? Zo snel, ik kan echt niet volgen! ; of een collega die verbaasd vraagt waarom je het alarm niet hoorde en niet reageerde.

Je kan ervan balen en denken, goh, nu moet ik weer zeggen dat ik het niet heb gehoord omdat ik niet kan horen. Je kan het ook zien als een compliment - dat hoor ik namelijk vaak van mijn collega’s nadat ik ze met de nodige humor vertel dat het belletje toch niet zal lukken. Een compliment dat je kan opgaan in het geheel. Dat het niet opvalt omdat je een weg hebt gevonden in de horende wereld om mee te draaien.

Je kan het zien als een creatieve oefening om op een laagdrempelige wijze een stuk van jezelf zichtbaarder te maken: een gebaar bij het vragen of iemand nog wat wil drinken (mijn collega’s kennen het gebaar voor ‘cappucino’), een zichtbaar hoortoestel (zodat ik er soms naar kan wijzen als ik wat gemist heb in de communicatie onderling en met een lach kan vragen of ze het nog eens willen vertellen) en af en toe gewoon durven te zeggen dat je het een en het ander niet gehoord hebt, zonder er te diep op in te gaan.

Ik vraag me af hoe jullie ernaar kijken. Wat ervaren jullie na enkele maanden werken bij jullie collega’s? Word je beperking zichtbaarder of juist onzichtbaarder? Hoe vertel je mensen na enige tijd weer hetzelfde verhaal zonder zowel hen als jezelf een vervelend gevoel te geven?

Auteur: Debbie de Saedeleer

Wil jij op de hoogte gehouden worden van de leukste blogs? Meld je dan nu aan bij de We Are Ctalents community en ontvang de maandelijkse We Are Ctalents community update!