Even voorstellen: 5 vragen aan ... Jeroen

Jeroen Govaard op straat in Amsterdam, met zijn stok. (Foto: AD.nl © Marco Okhuizen)

In het kader van de Dag van de Witte Stok stelden wij 5 vragen aan Jeroen Govaard. Hij werkt bij restaurant Ctaste, dineren in het donker.

Wie ben jij en wat doe jij?

Ik ben Jeroen Govaard, 35 jaar. Ik werk al tien jaar bij Ctaste. Vanaf de start ben ik betrokken bij het restaurant. Samen met de eigenaar stond ik aan de basis van Ctaste. Ik werk hier in loondienst. Ctaste is uitgegroeid van een heel klein, uniek restaurant naar een volwaardig zelfstandig bedrijf. Mijn werkzaamheden zijn primair het bedienen en entertainen van de gasten. Ik ben de gastheer en verzorg ook bierproeverijen en teambuildingactiviteiten voor bedrijven – in het donker.

Wat is jouw hobby of passie?

Ik ben gek op muziek. Ik heb altijd muziek gemaakt; veel slagwerk en sinds een aantal jaar ook piano. Tijdens mijn tienerjaren heb ik veel in bandjes gespeeld. Nu speel ik vooral voor mijzelf op de piano. Ik houd van hele diverse muziek, van boogie-woogie players Albert Ammons en Pete Johnson, tot klassiek componist Chopin en funk artiest Cory Henry. Zelf speel ik zowel klassiek als pop en jazz. Verder bezoek ik ook metal en hardrock concerten. Ik ga daar met vrienden heen en de toegankelijkheid is meestal goed geregeld.

Naast wie zou jij graag in het vliegtuig zitten?

Het lijkt mij wel wat om naast cabaretier Kees Torn te zitten. Vanwege zijn passie voor pianomuziek en zijn bizarre gedachtegang. Hij heeft altijd van die briljante liedjes. Bovendien is hij net zoals ik iemand die houdt van een goed glas whisky. En een enorme droogkloot.

Wanneer heb je voor het laatst de slappe lach gehad?

Afgelopen zondag nog. Ik had met vrienden een van onze satirische gesprekken, à la Jiskefet. We stellen elkaar dan idiote vragen en geven nog idiotere antwoorden. Dan vragen we elkaar dingen als ‘Kerel, hoe is ’t nou met je voetbalcarrière?’. Gewoon een beetje ouwehoeren.

Welke gebeurtenis heeft jouw leven veranderd?

Het ter hand nemen van een blindenstok. Voordat ik liep met de witte stok wilde ik net zo zijn als iedereen. Dat zorgde er ook voor dat ik geen hulp vroeg. Ik was vooral bezig met normaal overkomen naar de buitenwereld. Nu ik met mijn witte stok loop, durf ik veel meer mezelf te zijn. Toen ik eenmaal accepteerde dat ik blind werd en daarmee naar buiten trad, opende zich figuurlijk vele deuren. Het bleek dat de samenleving dan best open staat om je te helpen. De stok maakt het zichtbaar.

Jaren geleden zag ik veel beter dan nu. Ik was wel slechtziend, maar met een paar kleine aanpassingen redde ik me wel. Al wist ik wel dat het progressief was. Toen ik eind twintig was begon ik steeds minder te zien. Dat was een zwaar proces. In een bekende omgeving ging het nog wel, maar ik kwam steeds minder de deur uit. Mijn leven werd erg beperkt. Op een gegeven moment ging het echt niet meer, toen heb ik hulp gezocht. Daarna heb ik mobiliteitstraining gehad om met een stok te lopen. Ik ervaar er veel gemak van. Jarenlang was ik bang geweest voor de reacties van mijn omgeving. Ongetwijfeld ben ik een opvallende verschijning, en dat vind ik prima. Ik ben ontzettend blij dat ik in een stedelijke omgeving woon. Amsterdam is wel een vuurdoop voor iemand die blind is, maar het dwingt je wel om de stok te gebruiken. Hier weet ik wel zeker dat ik hulp krijg op straat. Er komt altijd wel iemand naar mij toe om te helpen. Dat heb ik niet altijd nodig, maar is wel prettig als ik het een keer wel kan gebruiken.

Vandaag is het de Dag van de Witte Stok. In Nederland vind op diverse locaties in het land de ‘Stop voor de Witte Stok’-campagne plaats. Bekijk de website ‘Stop voor de Witte Stok’.

Auteur: Lucas de Jong