Game changer

Na haar studie aan de Universiteit van Amsterdam en de KMA in Breda ging Gerjanne aan de slag bij de Koninklijke Luchtmacht. Niet eenvoudig als je doof bent. Overdag is communiceren vermoeiend, in het donker wordt het zelfs onmogelijk. 

Auteur:  Gerjanne

Het is avond en ik zit naast een kampvuur. De hitte van de dag is weggezakt, de laatste zonnestalen die de lucht veranderden in rood en oranje en geel zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor het donker van de nacht. De kamelen staan rustig in hun kraal, de honden houden de wacht. Af en toe stijgt in de verte een collega van de Israel Defence Forces op met zijn straaljager; klaar voor een nachtelijke patrouille.

De hele dag heb ik moeite gedaan om de gesprekken van de mensen om mij heen te kunnen volgen. Om te zien wie er wanneer praatte en wat er gezegd werd. Met het onder gaan van de zon en met het verbleken van het laatste licht valt het donker in. En daarmee komt er een einde aan mijn taak om te liplezen.  

Het donker brengt rust. Nu communiceren simpelweg onmogelijk is geworden, hoef ik geen moeite meer te doen. Mijn ogen mogen uitrusten van hun vermoeiende taak. Ogen zijn gemaakt om te kijken, niet om te horen. Tenzij je doof bent, dan nemen je ogen de taak van je oren over. Maar als het donker wordt dan kan die taak niet meer uitgevoerd worden. Ik hoef niet meer te proberen naar iemand te kijken en om woorden op te maken uit een reeks mondbeelden achter elkaar. 

Voor de mensen om mij heen gaat de communicatie echter gewoon door. Ik zit erbij maar doe niet mee. Soms vind ik dat prima. Dan geniet ik van de rust, van de herinneringen aan de dag. Soms voelt het ook eenzaam en wil ik zo graag meedoen met de gesprekken. Met een beetje goede wil is veel mogelijk, maar liplezen in het donker blijft, zelfs met heel veel goede wil, toch echt onmogelijk. 

Ik sta mijzelf niet te vaak toe om het te doen, maar op deze avond gebeurt het toch: ik denk terug aan vroeger. Ik haal de herinneringen op uit de tijd dat ik beter kon horen. De tijd waarin communicatie voor mij niet zo lastig was als nu. Ik denk aan mijn dromen van vroeger. Sommige dromen zijn opgeborgen, om altijd een droom te blijven. Andere dromen moet ik op een andere manier invullen. En hoe positief ik de toekomst ook tegemoet ga, vaak gaat het toch samen met een beetje verdriet om de geluiden die ik verloor. 

Toch was doof worden geen game over. Het was een game changer. Aan mij de taak om die game changer zo positief mogelijk te laten zijn. En dus sluit ik mijn ogen, neem een slokje van mijn hete thee en geniet van de warmte van het kampvuur. In stilte.