Hoe beleef je de coronatijd als je slechtziend bent?

Het coronavirus houdt ons land al maanden in zijn greep. Hoe is dat voor iemand die slechtziend is? Ylona is blogger van We are Ctalents en zeer slechtziend. Ze vertelt in haar nieuwste blog hoe zij de corona tijd ervaart als zeer slechtziende. 

Zoals veel mensen weten is het overgewaaid uit China, en misschien klinkt het wat naïef maar toen ik de berichten las dacht ik dat het niet zo’n vaart zou lopen. Maar naarmate de tijd verstreek kwamen ook hier de eerste meldingen.

Aangezien het eerst in het zuiden van het land was en er maar 1 of 2 meldingen bekend waren maakte ik mij nog geen zorgen. Ik woon in het noorden en daar was toen nog niets. Wel merkte je dat het coronavirus het nieuws flink bezig hield.

Halverwege maart begon het pas goed voelbaar te worden dat er echt iets aan de hand was. Vanaf 15 maart moest iedereen thuis werken en ik dus ook. Dit vond ik in eerste instantie niet erg, het was heel druk op het werk en ik vond het fijn dat ik mij niet meer zo hoefde te haasten om op tijd op mijn werk te komen. Dit zorgde er voor dat ik meer energie had om gefocust thuis te kunnen werken.

En ja, ik ben eerlijk, het gaf wel een klein beetje het vakantiegevoel. Hoewel ik wel snel verschillende dingen moest regelen om daadwerkelijk thuis te kunnen werken. Ik had ooit een keer een middag thuis iets gedaan maar dat was niet op onze werkomgeving.

Vanwege de beveiliging van die werkomgeving moest ik eerst verschillende dingen installeren op de telefoon, waaronder een programma waar ik cijfers in moest voeren. Dat vond ik wel spannend, want zou het door mijn spraakprogramma goed voorgelezen worden welke cijfers ik moest intypen om te kunnen inloggen? En als ik dan ingelogd was kon ik dan gemakkelijk overal doorheen navigeren om zo mijn werk te kunnen uitvoeren? Gelukkig ging dit zonder al te veel problemen, zodat ik het thuiswerken snel onder de knie kreeg.

Inmiddels was het hele land op slot en mocht je nergens meer zomaar naar toe, het enige waar mijn wereld nog uit bestond was thuiswerken en boodschappen doen. Het boodschappen doen werd voor mij een echte onderneming. Er werd opgeroepen om alleen boodschappen te komen doen, maar ik had het idee dat niemand begreep dat dit echt niet te doen is als je slecht ziet en zware dingen zoals flessen drinken en andere grote benodigdheden moet kopen. Gelukkig woon ik in een dorp waar iedereen elkaar kent waardoor ik geen verklaring hoefde te geven waarom ik niet alleen kwam. Wel maakte ik van tevoren een boodschappenlijstje zodat ik gericht en snel de boodschappen kon inslaan. Het maken van een boodschappenlijstje doe ik nu nog steeds en ik merk dat ik het echt handig vind.

Naast het boodschappen doen zat je vooral thuis, en zelfs het sporten mocht op een gegeven moment niet meer. Ik zou mezelf niet zijn als ik geen andere manieren verzon om toch beweging te krijgen en iets zinvols te ondernemen. Zo heb ik mijzelf aangeleerd om thuis te sporten en om de dag een rondje te wandelen in de frisse buitenlucht. Want iedereen heeft buitenlucht nodig. Nu hadden we in de tijd dat we niets mochten wel erg mooi weer waardoor je lekker in de tuin kon zitten om te genieten zonder dat je de regels overtrad.

Hier heb ik dan ook gretig gebruik van gemaakt. Door het veel buiten zijn heb ik het lezen weer ontdekt. Dat vind ik erg fijn en ook daar heb ik nu nog steeds veel plezier van. Toen werden de regels langzaamaan weer versoepeld. Daar was ik zelf wel erg blij mee, ik ben iemand die niet stil kan zitten.

Nu is het december en weten we niet hoe het verder gaat. De maatregelen zijn weer aangescherpt. Daar ben ik niet zo blij mee. Zo moet je er aan denken dat je je handen blijft insmeren met een ontsmettingsmiddel. Het dragen van een mondkapje is niet mijn ding. Maar zolang het virus niet weg is moeten we het beste er van maken.

Over het algemeen kan ik er goed mee omgaan doordat ik mij snel aanpas. Daarnaast heeft dit alles mij ook veel goede dingen gebracht.