In de kantoorjungle met een visuele uitdaging - column van Lotte Bloemendaal

Lotte Bloemendaal is columnist bij Radio 509. Daar vertelt ze in haar columns over het dagelijks leven met een visuele uitdaging. Naar aanleiding van een stuk in NRC vertelde ze over de uitdagingen die het kantoorleven biedt.

Luister de column van Lotte door hieronder op play te drukken of lees het transcript onder de mediaspeler.

Transcript

In de NRC van 13 november stond een interview met Jan Bloem, blind, vroeger werkzaam bij computerhulpmiddelen leveranciers Alva en Freedom Scientific.

„Je kunt in Nederland heel makkelijk beroepsblinde worden,’ zegt Jan, ‘je hebt recht op van alles en alles wordt voor je geregeld.” Hij wilde geen beroepsblinde worden, hij wilde reizen, een gewone baan, een gezin. Maar juist in een gewoon leven loop je de hele dag tegen de dingen aan die niet lukken. Jan ging naar Nigeria om zich in te zetten voor slechtzienden. „Dat was nog eens wat anders dan die verwende mensen hier in Nederland,’ zegt hij.

Uitdagingen als blinde of slechtziende in Nederland

Ongetwijfeld, maar dat is appels met peren vergelijken, hier in Nederland hebben we zo onze eigen problemen, bijvoorbeeld op het gebied van werk.

Voor mensen met een visuele uitdaging, jaja, zo heet dat tegenwoordig in bemiddelingsland, is het relatief moeilijk om betaald werk te vinden in vergelijking met groepen met een andersoortige uitdaging. Ik begrijp dat wel. De wereld is gewoon verdomde visueel.

Sinds een maand of vijf ben ik weer aan het werk, als eerste en enige blinde in dit bedrijf. Een hele verandering, want voor die tijd werkte ik tien jaar bij Desudo blindengeleidehonden, waar blind zijn heel gewoon was. Nu zit ik in een kantoortuin, op een flexplek achter mij laptop, tussen collega’s die wapperen met grafieken, diagrammen en stroomschema’s. Terwijl ze praten, wijzen en gebaren ze er vrolijk op los.

Brainstorm op papier

Tijdens een brainstorm sessie moeten we onze gedachten op posted notes zetten (van die gele briefjes), die op een groot vel papier worden geplakt. Mijn mede-stormers zeggen wel wat er op het briefje staat, maar vervolgens gaat de discussie ongeveer zo verder: ‘OK’, zegt de voorzitter, ‘jouw suggestie, hier?’ ‘Nee, daar.’ ‘Hier?’ ‘Ja.’ ‘Ok, naast deze. Vinden jullie niet dat deze hier naartoe moet?’ ‘Ja, maar dan kan die weg.’ ‘We zien dus dat dit kwadrant nog bijna leeg is hè, terwijl het nu juist hierom gaat.’ Enthousiast tikt hij met zijn vinger op het bedoelde kwadrant. Intussen weet ik in de verste verte niet meer waar het om gaat. Natuurlijk slaak ik een noodkreet dat ik het zo niet kan volgen en collega’s zijn meer dan bereid om te benoemen wat ze doen, maar het is zo’n gewoonte, dat de aanwijzende voornaamwoorden me al snel weer om de oren vliegen.

En wat ze doen met de opmaak van documenten... Nietsvermoedend open ik een wordbestand, om te constateren dat mijn cursor als een dronken vlo over tekstblokken heen springt, waarvan de inhoud dus geheel aan mij voorbij gaat.

Voorzieningen regelen gaat tergend langzaam

Dat je recht hebt op van alles en dat alles voor je wordt geregeld, zoals Jan vaststelt, lost lang niet alle problemen op, afgezien van het feit dat het gewoon niet waar is. Als je in Nederland niet zelf achter je voorzieningen aan zit, gebeurt er niks of het gaat allemaal tergend langzaam.

En toch, dat het niet eenvoudig is, een ‘gewone baan’, een ‘gewoon leven’, is voor mij geen reden om het niet te doen. Ik wil ook geen beroepsblinde zijn, maar veel belangrijker nog: tegenover al die extra moeite staat evenredig veel voldoening wanneer het lukt. En lukt het niet, dan grom ik wat ik een mede-forens uit de grond van haar hart hoorde zeggen: fucking hell!

Meer columns en opiniestukken?

Wil je meer opiniestukken lezen over leven met een visuele- en/of auditieve uitdaging? Schrijf je in voor de community!