Je gevoelens onder controle

Het maakt niet uit of je een zintuiglijke beperking hebt of niet, vroeg of laat krijgt iedereen te maken met gevoelens die even te sterk zijn om onder controle te houden. Of het nu een irritatie is die merkbaar in je stem doorklinkt, of het gevoel dat je oneerlijk behandeld wordt waardoor je je verdrietig voelt. Veelal is er plek om dit gewoon tot uiting te brengen, maar op de werkvloer voelt het vaak niet fijn als deze gevoelens zichtbaar zijn.

Gevoelens op het werk

Op het werk wordt van je verwacht dat je rationeel denkt, en je niet al te veel door gevoelens laat leiden. Mensen kijken je raar aan als je boos wordt, of als je gaat huilen. Als je ook nog een beperking hebt, is de kans vele malen groter dat je tegen dingen gaat aanlopen die je gevoelens uitdagen. Een collega die geen rekening met je houdt. Een misplaatst grapje. Een gevoel van eenzaamheid en onbegrip. Een gevoel alsof je eigen lichaam je in steek laat. Een gevoel alsof je een last bent. Mensen kunnen je blijven vertellen dat het niet zo is, dat je geen last bent, dat je er bij hoort, dat je een topper bent, maar toch heb je deze gevoelens, en dat is begrijpelijk.

Gevoelens zitten op zo’n moment vaak in de weg. Je wil je groot houden. Je wil laten zien dat je sterk bent, dat je alles kan, dat je onverstoorbaar tot in den eeuwigheid doorgaat. Vaak is dit ook onze kracht. Onze kracht is het doorzetten, ondanks alles en iedereen die je tegenzit en niet in je gelooft. Maar gevoelens hebben ook een plek nodig, anders stapelen ze zich op en gaat het etteren. Op een dag wordt het teveel en houd je het niet meer, dat kan zich uiten in depressieve gevoelens, impulsieve beslissingen, ziekte, woede-uitbarsting, burnouts. We moeten er dus iets mee doen, en daarom wil ik jullie mijn geheim delen.

Gevoelens uiten

Ik heb mezelf geleerd dat ik mijn heftige emoties alleen uit in mijn auto. Natuurlijk gedraag ik mij niet als een gevoelloze robot, maar ik beperk mijn uiting tot een aanvaardbare norm. Mijn euforie beperk ik tot een glimlach of een bedankje, mijn boosheid beperk ik tot opbouwende feedback, etc. Aan het einde van mijn dag (en soms zelfs tussendoor) ga ik naar mijn auto, en in mijn auto mag ik alles doen van mezelf. Heel hard schreeuwen van frustratie, huilen tot mijn ogen zeer doen of uitbundig juichen van blijdschap.

Hoe werkt dit? De eerste regel is dat je je gevoelens een plaats moet geven. Zelfs als je het stom vindt. Zelfs als je niet begrijpt waarom je je zo voelt. Zelfs als de oorzaak van jouw gevoel zo klein, lullig en miniem is. Negen van de tien keer voel ik mij een idioot in mijn auto, maar dat maakt helemaal niets uit.

De tweede regel is dat je een plek zoekt waar je niet bang bent om te schreeuwen of te huilen. Dit kan een auto zijn, of een wc, je bed, midden in een bos, of veilig in je levenspartners armen. Door je gevoelens ruimte te geven op jouw gekozen plaats en tijdstip, heb je meer kans om je gevoelens te controleren wanneer daar geen plaats voor is, en komt dat ook je zelfverzekerdheid ten goede.

Auteur: Sharon Veerbeek

Lees ook andere blogs van Sharon bijvoorbeeld haar blog Doof en... ADHD of haar blog over festival Mutesounds waar zij was om de We Are Ctalents community te promoten.