Kees (slechtziend) behaalde zijn BHV & EHBO diploma met gemak

Kees is slechtziend en werkt als tourguide bij CtheCity. Hij heeft met succes zijn BHV cursus gehaald en ontdekte dat je als slechtziende heel goed iemand kunt helpen in nood. Zelf als slechtziende kan je meer dan je zou denken.

Hoe het begon…

Begin 2017 heb ik zelf in twee situaties ondervonden dat een vorm van hulpverlening heel nuttig kan zijn. In het eerste geval ontving mijn hand enkele druppels kokend heet water. Wat resulteerde in kleine tweede graads brandwondjes. Het andere geval betrof een brand in een restaurant onder ons appartementencomplex, waarbij de gang vol rook stond en ik om half drie ’s-Nachts naar buiten moest vluchten. De betreffende brand was zelfs nog op televisie geweest. Gelukkig was er bij mij geen brand- of rookschade. Als zoiets gebeurt realiseer je je pas echt dat het handig is om kennis te hebben wat te doen tijdens een dergelijke voorval. In april van datzelfde jaar volgde ik een training bedrijfshulpverlening (BHV) voor mijn bijbaan bij CtheCity. Het was een algemene workshop en voor mij een introductie in het werk van een BHV’er.

Waarom ben ik BHV’er geworden?

Als ik voor CtheCity tours loop of de escaperoom doe, dan ben ik letterlijk de enige van de groep die de weg naar buiten kent. Voor de bezoekers is dit natuurlijk een unieke ervaring, maar in nood is het belangrijk om direct te kunnen handelen. Niet alleen in geval van een evacuatie van het gebouw, maar ook als iemand onwel wordt om wat voor reden dan ook, wil je wat voor deze persoon kunnen doen.

Als grotere groepen naar CtheCity komen, heb ik naast het tourguideschap ook vaak een coördinerende taak. Dat betekent dat ik het evenement ter plaatse in goede banen probeer te leiden en andere tourguides daarin aanstuur. Dat brengt een stukje verantwoordelijkheid met zich mee. Vandaar dat ik het belangrijk vond om als BHV’er te kunnen functioneren.

Op mijn werklocatie in Nieuwegein onstond half 2017 behoefte aan nieuwe BHV’ers om collega’s die weggingen te vervangen. Toen heb ik aan mijn collega, hoofd-BHV’er, gevraagd of ik BHV’er mocht worden. Er waren natuurlijk een aantal vraagtekens, of dat wel kan met zo’n visuele beperking. Na een positief gesprek met de coordinator BHV, mocht ik de opleidingen tot BHV’er gaan volgen. Ze stonden er echt open voor dat ik dit ging doen. Ik wist nog niet zeker of ik het zou halen en in hoeverre mijn slechtziendheid een beperking zou vormen, maar ik mocht het proberen. Niet geschoten is altijd mis, zullen we maar zeggen.

De opleiding tot BHV’er

In mijn geval bestond de opleiding tot BHV’er uit twee delen. Ten eerste was er de daadwerkelijke BHV-opleiding en een afzonderlijke EHBO-cursus. Beide werden gegeven op een gespecialiseerd trainingscentrum. Voor beide opleidingen diende ik een boek te bestuderen en een examen af te leggen. Het BHV-deel betrof: ontruiming en brandbestrijding. Wat is de rol van de BHV’er als er iets gebeurd en hoe dien je dan te handelen. In deze cursus kreeg je theorie over best-practices voor het doen van een ontruiming en wat te doen bij kleine branden en hoe deze te blussen met de beschikbare blusmiddelen. Op deze dag heb ik ontruimingsoefeningen nagespeeld om dit te oefenen/ervaren. Het leukste deel was natuurlijk voor de middag bewaard: brandjes blussen. Het trainingscentrum heeft allerlei ruimtes waaar (via gasbranders) kleine brandjes worden gedemonstreerd, welke je met verschillende blusmiddelen (water, schuim , blusdeken of deksel) dient te doven.

Kees oefent het verbinden van een wond aan de onderarm.

De EHBO-cursus was eigenlijk een uitgebreidere aanvulling dan gebruikelijk is voor een BHV-opleiding. Het was een volledige cursus EHBO, met daarin de volgende onderdelen:

• Middels de rautekgreep iemand kunnen verplaatsen
• Beoordelen van ademenhaling en kunnen reanimeren.
• Verbandleer: het (tijdelijk) afdichten van wonden of vastzetten van een deel van het lichaam.
• Herkennen van (veel voorkomende) ziektebeelden en weten wat te doen

Voor deze cursus was er dus aanzienlijk meer theorie wat goed bestudeerd moest worden. Er waren voor deze cursus vier volle dagen voorzien. Tijdens elke cursusdag werd theorie behandeld en in de praktijk geoefend. De rautekgreep kan je met elkaar oefenen. Hoe haal je iemand van z’n bureaustoel en leg je hem/haar op de grond? Hoe controleer je iemands’ ademhaling? Het oefenen van reanimatie op volwassenen, kinderen en baby’s wordt met een daartoe bestemde pop gedaan. Nooit gedacht dat ik nog eens met poppen zou spelen. J

Tijdens de laatste twee cursusdagen werd er ook met een lotus-slachtoffer geoefend. Dat is iemand die zich voordoet als slachtoffer en allerlei ziektebeelden kan uitbeelden. Hoe reageert iemand met een beroerte of wat als iemand een flinke wond heeft. Het lotusslachtoffer kan zichzelf griemeren (schminken) om wonden na te bootsen.

De belangrijkste les wat ik heb geleerd is dat je altijd wat kan doen. Zolang je maar zorgt dat het niet erger wordt. Tot professionele hulp het overneemt mag je altijd helpen.

De laatste middag betrof het examen. Dat vond ik best wel spannend. Er waren twee examinatoren die elk een aantal theoretische vragen stelden en er waren twee lotusslachtoffers die verschillende ziektebeelden uitbeeldden waarop ik op de correcte manier moest handelen. Gelukkig had ik allebei de exames gehaald en mag ik me nu BHV’er noemen.

Kees, in BHV-unirorm, staat naast een AED.

Hoe pak je de hulpverlening aan als je een visuele uitdaging hebt?

Natuurlijk zijn er dingen die ik niet zo makkelijk kan doen doordat ik slechtziend ben. Praktisch gezien bijvoorbeeld, kan ik niet iemand even naar een huisartsenpost rijden. Of het verwijderen van een splinter uit een vinger. Hier is voor het grootste deel omheen te werken. Je kan namelijk wel iemand anders instrueren hoe hij/zij een handeling moet uitvoeren. Als iemand naar je toe komt met bepaalde klachten, kan je hem uitvragen.  Wat is er gebeurd?  Wat is er aan de hand? Waar heeft hij last van? In veel gevallen zijn mensen nog aanspreekbaar en kan je hen gerust vragen wat er scheelt. Het uitvragen en goed laten beschrijven van de klachten geeft bovendien een beter beeld van de toestand van het slachtoffer. Dat is voor de professionele hulp alleen maar handig omdat ze dan sneller de ernst van de situatie in kunnen schatten. Een persoon geruststellen en aandacht voor hem/haar geven is ook belangrijk in de hulpverlening. Dat er professionele hulp komt is voor veel mensen al een geruststelling. Als jij als BHV’er ervoor kan zorgen dat het slachtoffer op een voor hem, op dat moment, aangename wijze wordt behandeld. Dan ben je op de goede weg.

Een andere manier waarop je om je zicht heen kan werken is door dingen op de tast te doen. Bijvoorbeeld het correct plaatsen van AED-electroden op de borstkas, kan ook blind zonder dat je kijkt waar dit precies moet. Nog een voorbeeld, het verbinden van een wond of vastzetten van een pols of enkel kan je zelf doen door het verband goed om het lichaamsdeel en over de wond te plaatsen. De reden waarom dit laatste geen probleem is, komt mede doordat je bij dergelijke blessures/wonden vaak toch professionele medische hulp (huisarts/eerste hulp/ziekenhuis) moet inschakelen voor verdere behandeling. Je bent er als BHV’er immers alleen maar voor om te helpen tot er professionele hulp beschikbaar is om het over te nemen.

Iets doen…

Als er iets gebeurt kan jij (ook als je een beperking hebt), altijd wat doen. Het is niet moeilijk. Het is vaak gewoon een kwestie van nadenken en direct handelen en niet afwachten of erbij blijven staan. Beter iets doen dan niets gedaan!

Auteur: Kees Toxopeus

Wil je meer artikelen lezen van Kees? Lees dan ook zijn blog over skiën met een visuele beperking.