Lotte (slechtziend) ging na 25 jaar revalideren bij Visio Het Loo Erf

Lotte de Bitter is slechtziend, maar wilde daar lang niets van weten: "Ik slechtziend? Nee joh, je maakt een grapje!" Tot het haar teveel werd en ze na 25 jaar eindelijk besloot te gaan revalideren. En hoe! Het werd een negen maanden lange rollercoaster van emoties bij Visio Het Loo Erf, waar ze onder andere ‘The Great Blind Bake Off’ bedacht en heel wat bijzondere sporten uitprobeerde. 

Wanneer mensen mij het afgelopen jaar vroegen waar ik mee bezig was, antwoordde ik steevast: “Oh, ik heb een tussenjaar,” terwijl ik in werkelijkheid drie dagen per week intern bij Visio Het Loo Erfwas, een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden. Nu vraag je je bij het woord ‘revalidatie’ vast af “Heeft ze een ongeluk gehad dan?” Nee, verre van dat. Ik ben al mijn hele leven slechtziend, maar ik gedroeg me altijd als een goedziende, wat me op een gegeven moment teveel werd. Tijd voor verandering dus!

“They tried to make me go to rehab, and I said yes!”

Observatieweek

Voordat mijn revalidatietraject daadwerkelijk begon, had ik een observatieweek. Een super-intense week, waarin ik kennismaakte met alle verschillende vakgroepen en doelen opstelde voor onder andere Mobiliteit, Ergotherapie, Computertraining en Braille. Maar dit was niet alles, want ook mijn visuele functies (zoals gezichtsscherpte en gezichtsveld) en auditieve functies werden gemeten. Dit vond ik meteen al mega confronterend, want ergens wist ik wel dat ik zo slechtziend was, maar ik stopte het altijd een beetje weg: “Huh, wat? Ik, slechtziend? Nee joh, je maakt een grapje!”

Aan het einde van die observatieweek kreeg ik te horen wat Het Loo Erf adviseerde. In mijn geval een revalidatie van drie keer per week, gedurende veertig weken. Mijn eerste reactie hierop was: “Wauw, dat is gewoon een hele zwangerschap!” Een vriendinnetje zei later tegen me dat het dan wel een mooie zwangerschap wordt, want aan het einde zou ik piano kunnen spelen en appeltaarten kunnen bakken zonder te kijken. Oké, dat nam ik dan maar voor lief.

Terug in de schoolbanken

Op maandag 21 augustus 2017 was het zover, ik stapte in een rollercoaster waarvan ik nog geen idee had waar deze uit ging komen. Het kostte een paar weken voordat ik helemaal gewend was aan mijn nieuwe ritme en leefomgeving. Elke dag op gezette tijden maaltijden en dagen gevuld met trainingen om alles maar zoveel mogelijk ‘non-visueel’ te kunnen doen. Ik maak geen grap als ik het zeg, maar 'non-visueel' is daar echt het woord van het jaar! Helemaal terecht, maar er zijn ook grenzen. Elk uur holde ik van trainer naar trainer, in het begin nog zoekende waar ik wie of wat kon vinden. Dat gaf me een gevoel alsof ik een brugklasser was die net begon ‘op de grote school.’

Wat brugklassers heel graag willen, en ik natuurlijk ook, is erbij horen en vrienden maken. In eerste instantie dacht ik echt van: “Ik kom hier niet om vrienden te maken, ik heb die mensen niet nodig, ik kan het allemaal lekker zelf want zo doe ik het al 25 jaar!” Gaandeweg stelde ik dit wel bij en kwam ik terecht in een hele mooie vriendengroep, met wie ik ontzettend veel gelachen heb, maar waar ik ook veel steun uithaalde. Sommige dingen van het slechtziend zijn kan ik namelijk niet uitleggen aan goedzienden, maar ik hoef het maar bij hen in de groepsapp te gooien en meteen krijg ik reacties dat het zo herkenbaar is.

Niet alleen met die vriendengroep had ik het leuk. ’s Avonds kwamen revalidanten vaak bijeen aan de ‘stamtafel,’ waar slap gekletst wordt, maar waar ook ervaringen gedeeld worden en lotgenotencontact tot stand komt. Ik vond het heerlijk om te luisteren naar al die verschillende dialecten en accenten om me heen. Ook aan hen heb ik enorm veel steun gehad: we hebben samen gehuild maar ook buikpijn gehad van de slappe lach.

Hoogte- en dieptepunten

Revalideren kun je leren, maar het was lang niet altijd even leuk. Naast alle praktische vaardigheden heb ik ook heel veel psychische trainingen gehad, waarbij ik de nodige tissue boxen heb volgesnotterd. Van buitenstaanders kreeg ik weleens de vraag: “Joh, Lotte, wat is nou zwaarder, een jaar studeren aan de universiteit of een jaar in rehab?” Zonder aarzelen antwoordde ik dan rehab! Het is niet niets om veertig weken lang met jezelf bezig te zijn en te moeten reflecteren op je eigen denken en doen.

Om al deze ‘ellende’ af te wisselen heb ik gelukkig ook genoeg hoogtepunten gehad. Met Ergotherapie heb ik inderdaad leren bakken, wat ik altijd vol trots ‘The Great Blind Bake Off’ noemde (oké, die ene keer dat de bovenkant van m’n cake was verbrand daargelaten). Ik had nul komma nul ervaring met muziek, maar in die negen maanden heb ik redelijk piano leren spelen en deed ik zelfs mee aan het halfjaarlijkse Open Podium, waar ik samen met mijn muziekdocente een door mij herschreven versie van Gary Jules’ ‘Mad World’ neerzette. Doodeng, maar echt een enorme overwinning.

Het beste van alles waren nog wel de wekelijkse sessies sporten. Die deed ik samen met een klein groepje andere revalidanten. Elke week was dat weer geweldig. Ja, ook slechtzienden vinden het tof om te sporten, dus wat we onder andere hebben gedaan, is klimmen, turnen, atletiek, basketbal en zwemmen. Ik vond het zo chill om hier helemaal in los te gaan, hoefde ik even nergens aan te denken en kon ik lekker bezig zijn. Ik vond ook oprecht alles leuk, die wie weet rollen er nog ooit paralympische ambities uit!

En nu … ?

Ik zou liegen als ik zeg dat de afgelopen negen maanden makkelijk waren, maar ik ben enorm blij dat ik in deze achtbaan ben gestapt. Ik heb meer vaardigheden geleerd, mijn handicap meer geaccepteerd en dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou gaan doen. Ik was er ook heilig van overtuigd dat ik weer vrolijk doorging met studeren na mijn revalidatie, maar dat heb ik aan de kant gezet. Ik heb geleerd om te kiezen wat goed voelt, en voor nu is dat werk zoeken en beginnen aan ‘the adult life’! Weer een hele andere rollercoaster, maar wel eentje waar ik meer naar uitkijk dan naar revalideren.

Auteur: Lotte de Bitter

Ken jij iemand of ben jij iemand met een visuele uitdaging? Meld jezelf of je vriend of vriendin aan voor de community en blijf op de hoogte van onze toffe, inspirerende blogs over onder andere studeren en werken met een visuele uitdaging.