Nieuwe ronde, nieuwe kansen

(Foto: Alexas_Fotos via Pixabay)

Hoe is het om een banenmarkt te bezoeken voor hoger opgeleiden met een beperking? Mirjam Holleman vond het onthutsend om mee te maken hoe sommige bedrijven omgaan met mensen die een beperking hebben. Zo denigrerend, zo demotiverend. Gelukkig kwam ze ook Ctalents tegen.

Auteur: Mirjam Holleman

Een paar weken geleden nam ik als werkzoekende deel aan een banenmarkt voor hoger opgeleiden met een beperking. Aangezien dit de doelgroep was, had ik me er helemaal op verheugd dat er over die beperkingen in ieder geval niet moeilijk zou worden gedaan. (Bij een reguliere banenmarkt en uitzendbureaus krijg ik nog wel eens het gevoel dat men van mijn aanwezigheid schrikt, zich geen raad weet of constateert van: “Maar jij hebt toch gewoon recht op een uitkering?” Nou, denk ik dan, het kan zijn dat ik daar misschien recht op heb, maar ik heb er toch ook gewoon recht op om te werken?

Vol goede moed ging ik die middag dus naar de banenmarkt. Ik had mijn CV netjes voorbereid en door verschillende mensen na laten kijken. Ik was er klaar voor om met mensen in gesprek te gaan, meer te weten te komen over de bedrijven die werden vertegenwoordigd en te kijken of mijn diverse skills en ambities bij een van hun functies zou aansluiten.

Droom en werkelijkheid

De nacht daarvoor nog had ik gedroomd dat ik met een bedrijf in gesprek ging, en het eerste wat ze vroegen was: “Wat zijn jouw beperkingen? Wat heb je nodig om je werk te kunnen doen?” In die droom zette ik de interviewer gelijk op zijn nummer door te vragen: “Mag ik niet eerst wat vertellen over mijn kwaliteiten en ervaringen, en over wat ik misschien zou kunnen betekenen voor jullie bedrijf?” “Oh, ja, oh ja, natuurlijk,” stamelde de interviewer in mijn droom verontschuldigend.

Na die droom dacht ik nog lacherig: Dat zal in werkelijkheid heus niet gebeuren! Deze bedrijven hebben vast ter voorbereiding een training gevolgd in hoe je mensen als mensen behandelt. Maar eigenlijk beschreef mijn droom precies hoe het bij veel van de gesprekken ging. Helaas was ik in het echt niet zo assertief als in mijn droom, dus ik beantwoordde gewoon beleefd alle vragen.

Focus op beperkingen

Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me daarna voelde, maar ik ga het proberen. Normaal gesproken vind ik het helemaal niet erg om wat over mijn bindweefsel- en oogaandoening te vertellen als mensen daar vragen over hebben. Ik ben er heel open over. Maar het is niet mijn lievelingsonderwerp, om het op zijn zachts uit te drukken. Ik had het gewoon veel, veel liever over iets anders gehad – bijvoorbeeld mijn onderzoeken, werkervaring, hobby’s. Daar had ik heel enthousiast over kunnen vertellen en hopelijk een goed gesprek over kunnen voeren.

Mijn CV en ambities kwamen in sommige gesprekken ook nog wel heel even aan bod, maar de focus lag bij bijna iedereen die ik heb gesproken, veel te veel op mijn beperkingen. Ik had juist gehoopt dat ze naar mij als persoon zouden kijken om daarna – als ik een goede match ben voor hun bedrijf – samen met mij te kijken naar wat voor aanpassingen er eventueel nodig zouden zijn op kantoor.

Denigrerend

Sommige bedrijven hadden een specifieke doelgroep voor ogen, bijvoorbeeld IT’ers met autisme. Dan heeft het natuurlijk wel zin om direct te vragen “Wat heb jij?” om te voorkomen dat je als recruiter een half uur bezig bent met het doornemen van een CV en het voeren van een diepzinnig gesprek om er daarna achter te komen dat diegene niet aan bepaalde basisvoorwaarden voldoet of niet tot je doelgroep behoort. Maar bij de meeste bedrijven snapte ik eerlijk gezegd niet waarom dat gelijk nu al, bij de eerste kennismaking, ter sprake moest komen.

Sta je daar, met je mooie CV, en is de eerste vraag “Wat is er met je nek gebeurd?” – omdat ik een nekbrace draag. En de volgende vraag “Zit je in het doelgroepregister?” En als ze beseffen dat je aandoening best wel ernstig is en dat je nog niet in het doelgroepregister zit, is het gesprek voorbij.

Ergens begrijp ik wel dat een bedrijf zo snel mogelijk wil weten waar ze met jou aan toe zijn … natuurlijk, dan kunnen ze beter beoordelen of je het waard bent om verder mee kennis te maken. Nee, eigenlijk begrijp ik het toch ook weer niet. Het is zo denigrerend en zo demotiverend. Je voelt je minderwaardig als men gelijk over je beperkingen (en het doelgroepregister) begint. Het voelt alsof het er niet toe doet wat je allemaal hebt bereikt, de diploma’s die je hebt behaald en wie je bent als persoon, want het enige wat ze zien is die lichamelijke beperking.

Ctalents

Gelukkig kwam ik op die banenmarkt ook Ctalents tegen. Zij begrijpen hoe lastig het is voor mensen met een zintuigelijke uitdaging om serieus genomen te worden en betaald werk te vinden – en hoe eng het kan zijn voor bedrijven om ‘die’ mensen aan te nemen. Het team van Ctalents zet zich in om mensen met een zintuigelijke uitdaging op weg te helpen naar betaald werk, en om hun werkgevers daarbij te begeleiden en te ondersteunen. Ik ben bereid er alles aan te doen om een baan te vinden. Ik volg nu trainingen bij Ctalents en deze week ga ik weer naar een banenmarkt – dit keer georganiseerd door Ctalents. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

N.B.
De JOB Date, oftewel de door Ctalents georganiseerde banenmarkt, die Mirjam aan het eind van haar blog noemt, heeft op 24 oktober 2019 plaatsgevonden. 

Wil jij net als Mirjam bloggen over wat je door je beperking allemaal meemaakt? Schrijf je in bij We Are Ctalents, de Ctalents-community van zintuiglijk uitgedaagden, en geef daarbij aan dat je ook wilt bloggen en/of vloggen. Ben je al lid van de community? Neem dan contact op met [email protected].