Paralympisch talent is ongekend

Iedereen kent natuurlijk de Olympische Zomer- en Winterspelen en de prestaties die onze topatleten daar leveren. Van turnen tot sprinten en van zwemmen tot paardrijden, Nederlanders kunnen het allemaal. Onze paralympiërs doen het echter ook niet slecht, zij zijn net zo goed kampioenen. Dus wat als je slechtziend bent en meer uitdaging wilt dan het standaardrondje sportschool? Lotte deed mee aan de Paralympische Talentdag van NOC*NSF en deelt haar ervaringen!

Ik was er klaar mee, elke keer weer datzelfde standaardrondje fitnessen: 20 minuten crosstrainen, wat gewichten en soms voor de afwisseling een uurtje spinning. Ik was opzoek naar meer uitdaging, naar een sport die wel mogelijk is als je slechtziend bent, maar niet meteen in de categorie goalball of showdown valt. In mijn eerdere blog schreef ik al over mijn revalidatiejaar op Het Loo Erf, waar ik kennismaakte met verschillende sporten. Op basis van deze ervaringen en van wat vrienden mij vertelden, besloot ik me aan te melden voor de Paralympische Talentdag, die gehouden werd op sportcentrum Papendal in Arnhem.

Aanmelding en selectie

Aanmelden voor een Paralympische Talentdag betekent niet automatisch dat je ook daadwerkelijk mag deelnemen, eerst moet je geselecteerd worden. Het aanmeldformulier bevat naast de standaardvragen over leeftijd en sportervaring ook de vraag of je een foto of video wilt bijvoegen waarop je actief met een sport bezig bent. Ik koos ervoor om een foto te laten maken terwijl ik aan het spinnen was, een zweterig hoofd dat hijgend over het stuur van een fiets hangt werkt altijd.

Daarnaast moest ik aangeven in welke sporten ik geïnteresseerd was. Na wat contact met de organisatie over wat toegankelijk is voor slechtzienden, besloot ik me in te schrijven voor atletiek, wielrennen, roeien en triathlon. Ontzettend heftig, maar ik hou wel van een uitdaging. Begin oktober kreeg ik de verlossende mail dat ik geselecteerd was om deel te nemen! Ik was enigszins verbaasd, maar vooral trots en heel erg enthousiast.

 

Paralympische Talentdag op Papendal

De opzet van de dag

De Paralympische Talentdag is een dag waarop sporters met een handicap kennis kunnen maken met sporten op paralympisch niveau. Dit kan bijvoorbeeld atletiek zijn, maar ook bankdrukken, judo of rolstoelbasketbal. Tijdens verschillende rondes worden de prestaties van de deelnemers beoordeeld door bondscoaches, daadwerkelijke paralympische sporters en talentscouts.

Het beoordelingsformulier bestaat uit vier categorieën: 1) dat de sporter niet geschikt is voor deze sport, 2) dat sporten op paralympisch niveau voor deze sport te hoog gegegrepen is, 3) dat ze potentie zien en dat je op termijn eventueel kunt doorstromen naar de Nationale Selectie óf dat je nog te jong bent en 4) het niveau dat de sporter heeft, is al goed genoeg voor de Nationale Selectie. Best een goed systeem dacht ik zo, want zo weet een sporter meteen waar hij/zij aan toe is en kan er ook geen onenigheid ontstaan.

Elke sportronde duurde en uurtje, met halverwege de dag een lunch die werd verzorgd door de organisatie. Wel stond er in de uitnodiging heel mooi: ‘Ben je een grote eter, dan raden we je aan om zelf iets extra’s mee te nemen.’

Mijn verwachtingen

Zoals ik al schreef, was ik ontzettend toe aan het uitproberen van een nieuwe sport, kijken wat de mogelijkheden zijn nu ik op het punt sta te gaan verhuizen. Mijn intentie voor deze dag was dan ook niet om gescout te worden op paralympisch niveau, maar meer om te onderzoeken en experimenteren met de sportmogelijkheden voor visueel gehandicapten. Dit liep toch wel even iets anders dan ik van tevoren had gedacht.

Mijn ervaringen

De dag werd afgetrapt met een praatje van een paralympische topatleet, die meteen duidelijk maakte dat deze dag best spannend kon zijn, maar vooral ook heel leuk moest zijn. Hierbij kreeg ik al meteen het gevoel dat er wel druk op me gelegd werd. ik moest presteren want anders was het een mislukking of was ik niet goed genoeg.

Mijn eerste rondje was atletiek. Hierbij werd er van ons verwacht dat we korte sprintjes trokken op een prachtige atletiekbaan. De baan was ook nog eens blauw met witte strepen, wat natuurlijk een ideaal contrast geeft (ik was gelukkig, totdat ik me realiseerde dat de zon net hoog genoeg stond, zodat hij recht in m’n gezicht scheen. Minpuntje).

Daarna gingen we kogelstoten en speerwerpen. Ondanks dat ik dit tijdens mijn revalidatieperiode ook heb gedaan, was het toch heel anders om op een professionele baan te staan met de priemende ogen van een coach van de atletiekunie op je gericht. Ik kreeg best veel aanwijzingen, waardoor het me niet verbaasde dat ik werd beoordeeld volgens categorie 2: te weinig talent voor paralympisch niveau. No worries, ik vond het allang leuk om het weer een keer te doen.

Roeien was het volgende onderdeel. Helaas niet in een echte boot op het water, maar op zo'n roeiapparaat dat je ook op de sportschool ziet. Dit ging wel stukken beter, de kracht die nodig is heb ik in huis, dus verliet ik mijn tweede rondje met een beoordeling in de eerste helft van categorie 3: ze zien potentie! Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden, maar na deze ervaring zie ik zelf ook wel potentie.

Mijn derde keus was triathlon, en alhoewel ik redelijk goed kan zwemmen en prima kan fietsen, vergat ik even dat er ook nog een stuk hardlopen bij zit. En dan niet het simpele joggen wat ik doe, maar diehard 5 kilometer bikkelen. Papendal heeft geen zwemfaciliteiten, daardoor werd ik alleen beoordeeld op mijn fiets- en rentalent. Voor fietsen werden we uitgedaagd om één keer 30 seconden en één keer 5 seconden alles te geven wat je hebt. Nou, dat kan ik wel na talloze uurtjes spinnen.

 

Lotte: "Supercool om een keer over een échte baan te lopen."

Hardlopen werd echter een complete afgang. Ik vond het wel supercool om een keer over een échte baan te lopen, een baan waar ook de pro’s op lopen, maar ik heb me erbij neergelegd dat dit niet zo mijn ding is. Na twee rondjes van 400 meter was ik he-le-maal opgebrand. Jammer maar helaas, maar er restte nog een rondje vrije keus.

Zeer impulsief besloot ik toch maar te gaan wielrennen, op voorwaarde dat ik niet meer die vreselijke fietstest hoefde te doen. Dat hoefde gelukkig niet, wel mocht ik een stuk op een racetandem. Dat was echt het hoogtepunt van mijn dag, het ging zo soepel en zo makkelijk! Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar wie weet schuilt er ergens nog wel een wielertalentje in me! De wielerbond was net zo enthousiast, dus ook hiervoor kreeg ik een positieve beoordeling. Na deze vier rondes was mijn energie ver te zoeken, maar ging ik moe maar voldaan naar huis, een heleboel ervaringen rijker.

Overall vond ik het echt een topdag en heel goed georganiseerd. Het is fijn om je in een omgeving te bevinden waar je handicap geen uitleg vereist (mijn witte stok zei genoeg), maar waar iedereen wel boven zijn/haar handicap uitstijgt en er het beste van wil maken. Ik heb er nooit bij stilgestaan wat de mogelijkheden voor sporten op paralympisch niveau zijn, maar die zijn eindeloos. In zoveel sporten is wel een manier te bedenken waardoor het voor veel meer mensen toegankelijk wordt, en dat vind ik mooi om te zien.

Conclusie

Ben je op zoek naar een nieuwe uitdaging in je leven op het gebied van sport, meld je dan zeker aan voor een Paralympische Talentdag! Ik vond het een hele openbaring, en ondanks dat ik nu nog niet weet hoe mijn sportieve carrière zich gaat ontwikkelen, ben ik wel heel blij dat ik hieraan heb meegedaan.

Auteur: Lotte de Bitter