Wonen, leven en werken in Zwitserland

Foto: Zürich, Zwitserland

Als voormalig jobcoach en loopbaanbegeleider heeft Renee Iseli-Smits vanuit Zwitserland al diverse blogs geschreven. Deze keer beschrijft ze haar emigratie naar Zwitserland en hoe ze daar ondanks haar auditieve uitdaging leerde aarden.

Op 1 oktober dit jaar woonde ik precies tien jaar in Zwitserland. Dit is voor ons een bewuste keuze geweest. Als kind, met jaarlijkse vakanties in Oostenrijk, heb ik mijn liefde voor de bergen meegekregen. Later, toen ik mijn man leerde kennen – hij is Zwitser, weliswaar opgegroeid in Duitsland maar met echte Zwitserse ‘roots’ – brachten we onze vakanties door in Zwitserland en bezochten dan ook familie van mijn man. We voelden ons in Zwitserland erg thuis en zo ontstond het idee ‘hoe zou het zijn als we hier zouden wonen?’

Toen we de kans kregen om naar Zwitserland te verhuizen, hebben we die gegrepen en voilà, zo ben je tien jaar verder. Voor mij was deze verhuizing een behoorlijke uitdaging. Niet alleen moest ik mijn werk in Nederland opgeven, maar met mijn auditieve beperking vond ik het ook heel spannend of ik aan de taal zou kunnen wennen. 

Gelukkig heb ik geen problemen met het Duits, omdat ik die taal geleerd heb toen mijn gehoor nog relatief goed was. Bovendien had ik ook een jaar in Duitsland gestudeerd. Alhoewel, het Zwitsers-Duits is toch echt wel anders dan het Duits. Nu zou ik een nieuwe taal niet meer kunnen leren. Thuis praten mijn man ik, op zijn eigen verzoek, Nederlands met elkaar, verder is de voertaal (Zwitsers-)Duits.

Toen ik begin dit jaar voor een operatie een paar dagen naar het ziekenhuis moest, heb ik de artsen en het personeel bij het vooronderzoek gewaarschuwd, dat ik na de narcose misschien wel in het Nederlands zou kunnen gaan praten. Ze hadden alle begrip, maar blijkbaar zit het Duits inmiddels zo ingebakken, dat dit niet is gebeurd. 

Al snel na onze verhuizing ben ik mij in mijn nieuwe omgeving actief in gaan leven. Zo ging ik op yoga, werd ik lid van de locale vrijetijdsvereniging, ging ik vrijwilligerswerk doen en melde ik mij aan bij verenigingen voor doven en slechthorenden. 

Langzaamaan leerde ik mensen kennen, bouwde ik een netwerk op, raakte ik betrokken bij allerlei activiteiten en werd ik zelfs lid van een dames discussiegroep, waarvan de leden allemaal een auditieve beperking hebben. Bijzonder, want normaal gesproken neemt die groep niet snel nieuwe leden op (na mij is er niemand meer bijgekomen).

Inmiddels ben ik voorzitter van een vereniging voor mensen met een auditieve beperking, doe ik vrijwilligerswerk in het lokale bejaardentehuis, schrijf ik columns en een blog, geef ik lezingen, ga ik binnenkort in een museum rondleidingen geven en ga ik ook sensibiliseringsworkshops geven voor bedrijven en op scholen. Kortom, ik heb het weer lekker druk en heb absoluut mijn werk en mijn weg hier gevonden.

Het was wel een langdurig en intensief proces, dat zeker wel een paar jaar geduurd heeft. De Zwitsers zijn namelijk heel erg vriendelijk en beleefd, maar niet bijzonder toegankelijk. Even een kopje koffie drinken bij je buren is er bijvoorbeeld niet bij. Als je door Zwitsers thuis uitgenodigd wordt, dan is dat bijzonder. En om hier doorheen te breken, daar moet je echt wel wat voor doen.

Als ik terugkijk op de afgelopen tien jaar, dan is er in alle opzichten veel veranderd. Niet alleen is het waar wij wonen inmiddels volgebouwd en zijn er nu winkels naast de deur, ik voel mij hier geïntegreerd en al zal ik ook met een Zwitserse nationaliteit nooit een ‘echte’ Zwitserse zijn, de mensen hier accepteren en respecteren wie ik ben en wat ik doe. 

Met groeten uit Zwitserland,

Renee Iseli-Smits